Ενημέρωση από παρέμβαση

Στις 4 του Μάη ήρθαμε αντιμέτωπα με ένα ακόμη περιστατικό εργοδοτικής βίας στην πόλη της Λάρισας. Ιδιοκτήτης γνωστής αλυσίδας καφέ της πόλης άσκησε σωματική βία, εν ώρα εργασίας, σε έγκυο εργαζόμενη, έχοντας ως εφαλτήριο γεγονός της επίθεσης του μια παρελθοντική καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας, που προέβη στο παρελθόν η εργαζόμενη και αφορούσε την καθυστέρηση καταβολής των μισθών της από την αλυσίδα. Το εν λόγω αφεντικό, μάλιστα, είχε σε τέτοιο βαθμό νομιμοποιημένη την αίσθηση ‘’δικαίου’’ και την θέση επιβολής του προς τις/τους εργαζόμενες/ους που ενώ στον χώρο εργασίας παρευρίσκονταν θαμώνες-μάρτυρες των πράξεων του, κινήθηκε με επιθετικές διαθέσεις και φανερά εκνευρισμένος προς το μέρος της γυναίκας, την τράβηξε βίαια έξω από την καφετέρια και άρχισε να της φωνάζει και να την σπρώχνει.

Η υπόθεση βρίσκεται εν εξέλιξη , με την εργαζόμενη να ανταπαντάει στο περιστατικό έχοντας ,αρχικά, κινηθεί νομικά εναντίον του. Δεν εξεπλάγην κανένα μας με αυτό το περιστατικό καθώς γνωρίζουμε καλά ότι μια από τις πάγιες τακτικές των αφεντικών , που στοχεύει στην αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζομένων και στην εμπέδωση της ιεραρχικής οργάνωσης της εργασίας, είναι η άσκηση ψυχολογικής και ενίοτε σωματικής βίας. Γι’ αυτό και σε κάθε εργασία όπου υπάρχει αφεντικό, είτε η βία που ασκεί αποκρύπτεται μέσα στον μανδύα ΄΄προοδευτικότητας’’ του ή με φράσεις του τύπου ΄΄εδώ είμαστε μια μεγάλη οικογένεια’’ και άλλα ωραία , είτε είναι πιο έκδηλη και φανερή , όπως στο συγκεκριμένο περιστατικό, συναντάμε ένα γνώριμο ‘’πακέτο συμπεριφορών’’ και φέρουμε κοινά βιώματα και εμπειρίες από την πλευρά μας , όσα εξαναγκαζόμαστε να δουλεύουμε σε αυτά για να την βγάλουμε.

Τα αφεντικά ακριβώς επειδή γνωρίζουν την εξουσία που έχουν φέρονται υποτιμητικά προς τα εργαζόμενα με διάφορους τρόπους : μειώνοντας τα, απαξιώνοντας την εργασία τους , βιαιοπραγώντας έμμεσα ή άμεσα προς αυτά , ενώ οι/ τα εργαζόμενες/α έρχονται αντιμέτωπες/α , επιπρόσθετα σε όλα αυτά, με περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης και παρενοχλήσεων στον χώρο εργασίας τους. Ειδικά στον χώρο της εστίασης όπου η ‘’αποδοτικότητα’’ τέμνεται με την επιτηρούμενη ταχύτητα, τον συνεχή ρυθμό της παραγωγής και τα επιβεβλημένα χαμόγελα σε αγενής πελάτες συναντάμε ακόμα πιο έντονα όλες τις παραπάνω συμπεριφορές. Όλα αυτά συμβαίνουν, ωστόσο , και επειδή κάθε αφεντικό πατάει και (ανα)παράγει το αίσθημα γενικευμένης επισφάλειας όσων βρισκόμαστε στην ΄΄άλλη πλευρά΄΄ της σκακιέρας- των εργαζομένων. Έτσι, γνωρίζοντας την ανάγκη επιβίωσης που ωθεί κάθε εργαζόμενο άτομο προς την εργασία, την εκμεταλλεύεται, έχει την “ δύναμη “ να απολύσει κόσμο όποτε και αν θέλει, να μην μισθοδοτήσει άμεσα, να φερθεί απάνθρωπα, να πει και μια κουβέντα παραπάνω, να δώσει δίκιο στον πελάτη που θα μιλήσει άσχημα και θα υποτιμήσει το προσωπικό του μαγαζιού, ‘’ποντάροντας’’ στο ότι τα εργαζόμενα δεν θα μιλήσουν, δεν θα αντισταθούν, με οποιοδήποτε μέσο, φοβισμένα μην χάσουν την δουλειά τους, σε καιρούς χαλεπούς.

Εμείς όντας εκμεταλλευόμενα άτομα από τα αφεντικά είμαστε απέναντι σε τέτοια περιστατικά και δίπλα σε κάθε εργαζόμενο που βιώνει καταστάσεις που όλα μας έχουμε βιώσει. Για αυτό δεν πρέπει να είναι κανένα μόνο στους χώρους εργασίας αλλά να αντιδρά με γνώμονα την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη, απέναντι σε κάθε εξουσία και κάθε αφεντικό, να οργανωθούμε σε κάθε χώρο δουλειάς για να μην πλουτίζουν τα αφεντικά στις δικές μας πλάτες.