Την Κυριακή 1η Μάη πραγματοποιήσαμε απεργιακή συγκέντρωση στην πλατεία Ταχυδρομείου με μικροφωνική παρέμβαση όπου διαβάστηκε το παρακάτω κείμενο και έγινε παρέμβαση με τρικάκια στον χώρο της πλατείας.
Η πρωτομαγιά είναι ιστορικά μια αφορμή να αντιδράσουμε ως εργατική τάξη απέναντι στο κράτος και τα αφεντικά, η φετινή μας βρίσκει σε χειρότερη κατάστασή, είμαστε αντιμέτωπα με ακόμη περισσότερη εκμετάλλευση, ανασφάλεια και πόλεμο, καταστάσεις που ήρθαν για να μείνουν και έχουν πολιτικά συγκεκριμένους στόχους και σκοπούς, την φτώχεια και την εξαθλίωση μας.
Οι εργασιακές συνθήκες είναι ήδη χάλια, η μαύρη και επισφαλής εργασία έχει επεκταθεί σε μεγάλο ποσοστό των εργατών/ριών, οι μισθοί είναι σταθεροί για μια δεκαετία και δεν καλύπτουν ουσιαστικά τίποτα, τα μεροκάματα δεν πληρώνονται, τα αφεντικά αποφεύγουν την πληρωμή των υπερωριών δίνοντας άδειες όταν το επιθυμούν, οι εργαζόμενοι/ες απολύονται χωρίς προφανείς λόγους και χωρίς κανένα μέσo προστασίας σε αυτό, οι συνδικαλιστές/ριες φακελώνονται και οι απεργίες απαγορεύονται με πρόσχημα την ψυχολογική ή σωματική βία που μπορεί να ασκηθεί στους απεργοσπάστες, τα μέτρα προστασίας απέναντι στον κοβιντ και στα εργατικά ατυχήματα είναι ανύπαρκτα, με δεκάδες νεκρά άτομα κάθε μήνα, οι απεργίες χτυπιούνται απο την αστυνομία.
Οι κοινωνικές υπηρεσίες διαλύονται για το κέρδος των αφεντικών, το κόστος του ρεύματος είναι τόσο μεγάλο που δεν μπορεί να καλυφθεί και οι διακοπές ρεύματος έχουν ξεκινήσει, ήδη 2500 σπίτια κινδυνεύουν από αυτό, η πλειοψηφία του κόσμου της εργασίας κόβει την κατανάλωση στο φαγητό, στα ρούχα και την διασκέδαση στο μισό, δεκάδες κόσμου έχει πεθάνει στη προσπάθεια του να ζεσταθεί τους προηγούμενους μήνες, όλα τα είδη πρώτης ανάγκης έχουν αυξηθεί από τον πληθωρισμό και τις τεχνητές ελλείψεις που προκαλούν τα αφεντικά κρατώντας στοκ στις αποθήκες τους, οι ασθενείς περιμένουν μήνες για θεραπείες και εγχειρήσεις, πολλοί πάνε σε ιδιώτες ή καταφεύγουν στο να πληρώνουν ακόμα και στο δημόσιο τα απογεύματα.
Τέλος διαμορφώνεται μία κατάσταση φόβου εξ αιτίας του πολέμου στην Ουκρανία και των πολεμοκάπηλων πολιτικών του κράτους, βλέπουμε προσπάθειες πόλωσης για την αποδοχή του πολέμου, βομβαρδιζόμαστε από τον ρατσιστικό λόγο του διαχωρισμού προσφύγων σε καλούς χριστιανούς λευκούς και κακούς σκουρόχρωμους μουσουλμάνους, με απόψεις περι κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας βάσει του θρησκεύματος και της καταγωγής, με την πριμοδότηση εθνικιστικών απόψεων από τα ΜΜΕ.
Που αποσκοπούν όμως όλα αυτά που ζούμε; ξέρουμε ότι η εργασιακή και η κοινωνική ανασφάλεια, είναι καταστάσεις που οδηγούν την εργατική τάξη στην απελπισία και την παραίτηση, σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις στην καθολική εξάρτηση και ταύτιση των πιο αδύναμων με τους εκμεταλλευτές τους μέσα από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, κάπως έτσι δημιουργούνται οι συνθήκες ώστε οι άνθρωποι να σκοτώσουν και να σκοτωθούν σε ένα πόλεμο για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών τους, κοινώς να γίνουν κρέας για τις οβίδες τους.
Δρώντας ενάντια στα σχέδια του κράτους και των αφεντικών δρούμε κατά του πολέμου, κατά του πολιτικού και οικονομικού συστήματος που διαμορφώνει αυτές τις καταστάσεις, γι αυτό πρέπει να ορθώσουμε αναχώματα μέσα από τους αυτοοργανωμένους αγώνες, να μην πληρώσουμε το κόστος του οικονομικού και στρατιωτικού πολέμου, να σταθούμε δίπλα σε όσα δεν μπορούν να καλύψουν τα αναγκαία, να απαντήσουμε με αρνήσεις πληρωμών, αυτομειώσεις, δομές αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύη. Να οργανωθούμε σε γειτονιές, πανεπιστήμια, χώρους δουλειάς. Να παλέψουμε ενάντια στον πόλεμο και την «ειρήνη» των εκμεταλλευτών, για έναν κόσμο ισότητας-αλληλεγγύης-δικαιοσύνης και ελευθερίας.
ΖΩΗ ΟΧΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗ
ΠΑΙΔΕΙΑ, ΥΓΕΙΑ, ΡΕΥΜΑ ΚΑΙ ΝΕΡΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟ ΛΑΟ.
ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ-ΡΩΣΙΑ-ΟΥΚΡΑΝΙΑ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
Κατάληψη Ντουγρού / Τζαβέλα 52