Την Παρασκευή 10 Μάρτη, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση-πορεία στην κεντρική πλατεία της Λάρισας και πλαισιώθηκε από περίπου 100 ατομικότητες.
Η πορεία κινήθηκε σε κεντρικούς δρόμους της Λάρισας με έντονο παλμό. Κατά την διάρκειά της, μοιράστηκαν κείμενα, πετάχτηκαν τρικάκια και βάφτηκαν συνθήματα σε κρατικά και μη, κτήρια.
Υπήρχε και παρουσία διμοιρίας.
Το κείμενο:
ΠΡΟΣΟΧΗ:
Οι χαρακτήρες και τα γεγονότα που παρουσιάζει το έργο, ΔΕΝ αποτελούν προϊόν μυθοπλασίας
Τα γεγονότα που διαδραματίζονται είναι πέρα για πέρα πραγματικά και οι χαρακτήρες αληθινοί.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ:
Οι ιδιωτικοποιήσεις την τελευταία εικοσαετία έχουν γίνει καθεστώς, όχι μόνο στην Ελλάδα άλλα και σε όλα τα κράτη που ακολούθησαν το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο. Από τη μηχανή συσσώρευσης του πλούτου σε λίγους με παράλληλη φτωχοποίηση των πολλών, δεν θα μπορούσε να γλιτώσει και η εκμετάλλευση, ει δυνατόν και όλων των κοινωνικών αγαθών.
Ήταν άλλωστε ένας γρήγορος τρόπος αύξησης του κέρδους των αφεντικών με μικρό επενδυτικό ρίσκο μιας και οι οργανισμοί διαχείρισης κοινωνικών αγαθών είχαν ήδη έτοιμες υποδομές και τεχνογνωσία.
Το να ιδιωτικοποιηθούν όμως τα κοινωνικά αγαθά ήταν δύσκολο εγχείρημα, για αυτό χρειαζόταν μια καλή παράσταση.
Έτσι στήθηκε το “έργο” ονόματι “Ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας”,
το οποίο αποτελούταν από τρεις πράξεις: την απαξίωση, το “σώσιμο” και το ξεπούλημα.
ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ: Απαξίωση
Οι εκάστοτε κυβερνήσεις, σαν άλλος σκηνοθέτης, ανοίγουν το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση πάντα με την συνειδητή εγκατάλειψη του φορέα που διαχειρίζεται το κοινωνικό αγαθό (ΔΕΗ, ΟΣΕ, ΝΕΡΟ, ΥΓΕΙΑ)
Η απαξίωση ξεκινάει με υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση.
Σταδιακά περιορίζεται απ’ τη μία η αγορά και η συντήρηση υλικοτεχνικού εξοπλισμού και υποδομών ενώ απ’ την άλλη η υποστελέχωση οδηγεί σε μεγάλο φόρτο εργασίας στους εναπομείναντες εργαζόμενους και υποβάθμιση των εργασιακών συνθηκών.
Παράλληλα διορίζονται “δικοί τους” άνθρωποι σε θέσεις κλειδιά με το πρόσχημα της “καλύτερης λειτουργίας του οργανισμού” που κάνουν μπίζνες “κλείνοντας συμφωνίες” χωρίς να λείπει βέβαια και η αναγκαία μίζα.
Σιγά σιγά οι υπηρεσίες χειροτερεύουν ποσοτικά και ποιοτικά ενώ πάντα ο οργανισμός χρεώνεται.
Εκεί την σκυτάλη παίρνουν οι ενδυματολόγοι, τα ΜΜΕ, όπου παρουσιάζουν με ευφάνταστα κοστούμια και φορέματα την “καλοστημένη” ιδιωτική πρωτοβουλία έναντι του “ζημιογόνου” δημόσιου τομέα, κρύβοντας τη γύμνια της .
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: “Σώσιμο”
Σε αυτό το στάδιο τα επικοινωνιακά πυρά στρέφονται μέσω των δημοσιογράφων πρώτα προς τους εργαζομένους που λόγω της τάχα “μη επάρκειας” τους θεωρούνται οι πρώτοι υπεύθυνοι ενώ αποσιωπάται η συνολική απαξίωση του οργανισμού.
Συνδικαλιστές και όσοι δίνουν τον αγώνα ενάντια στην υποβάθμιση, χαρακτηρίζονται τεμπέληδες και συντεχνία.
Μαζί με την απαξίωση, εμφανίζονται διάφοροι μάνατζερς και ειδικοί που με
παχυλούς μισθούς αναλαμβάνουν να “εξυγιάνουν” τα οικονομικά του φορέα.
Ο οργανισμός αλλάζει καθεστώς και μετατρέπεται σε ανώνυμη εταιρία ενώ ανοίγει ο δρόμος για συμπράξεις τύπου ΣΔΙΤ όπου μπαίνουν και επίσημα ιδιώτες.
ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ: Ξεπούλημα
Σε αυτό το στάδιο η πλέον ανώνυμη εταιρία φτάνει στα όρια της κατάρρευσης, αφού
έχει χρεωθεί, υποβαθμιστεί και αδυνατεί να λειτουργήσει έστω στοιχειωδώς.
Τα ΜΜΕ προετοιμάζουν το τέλος της παράστασης προβάλλοντας ως μοναδική λύση την ιδιωτικοποίηση της – Ήρθε η ώρα για ξεπούλημα!
Το κράτος ουσιαστικά χαρίζει στους ιδιώτες το κομμάτι που είναι κερδοφόρο κλείνοντας συμφωνίες όπου παραχωρούνται πολλαπλά προνόμια 1 και μηδενικές υποχρεώσεις στο ιδιωτικό κεφάλαιο – τους θιασάρχες.
Ενώ η ελληνική δικαιοσύνη επιτελώντας το ρόλο της επικυρώνει την απόφαση συνήθως με fast track νομοσχέδια.
Τέλος το κράτος στήνει μια μεγάλη φιέστα για να διαφημίσει τη νέα “επένδυση”.
__________________
Έχουμε δει που καταλήγει αυτό το έργο.
Σε υπέρογκους λογαριασμούς ρεύματος ΔΕΗ και στην εγκληματική υποβάθμιση υποδομών ασφάλειας του ΟΣΕ.
Να μην το ξαναδούμε με την ΥΓΕΙΑ και το ΝΕΡΟ!
Νόμιζαν ότι η παράσταση θα έχει τρείς πράξεις… αλλά το έργο δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Να γίνουμε εμείς η από-μηχανής λύση και να δώσουμε το ΦΙΝΑΛΕ που αρμόζει.
Κράτος, αφεντικά, ΜΜΕ, δικαιοσύνη είναι το ίδιο μαγαζί.
Ξέρουμε στο πετσί μας ότι δεν υπολογίζουν τις ζωές μας μπροστά στα κέρδη τους.
ΟΛΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ
ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ, ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ
Κατάληψη ΝΤΟΥΓΡΟΥ
Υ.Γ.
Πέρα από το φαντασιακό της αφήγησης, η αλληλεγγύη μας είναι με τους ηθοποιούς και τους καλλιτέχνες που επίσης βιώνουν την απαξίωση από το κράτος και το κεφάλαιο αλλά δεν παύουν να αντιστέκονται.
1. Όπως να αποζημιώνονται για διαφυγόντα κέρδη,
να μην υποχρεώνονται να προσφέρουν οικονομική αποζημίωση σε περίπτωση ατυχήματος η καθυστέρησης, να επιδοτούνται κάθε χρόνο από το κράτος
