Παρέμβαση πραγματοποιήθηκε στο φεστιβάλ Πηνειού, όπου μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα και έπειτα διαβάστηκε το κείμενο στην Α’ και Β’ σκηνή, πριν τη συναυλία του Φοίβου Δεληβοριά και κατά την διάρκεια της συναυλίας από τους Κοινούς Θνητούς. Την παρέμβαση πραγματοποίησαν η κατάληψη Ντουγρού και η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Λάρισας, με αφορμή τη μαζική δολοφονία προσφύγων στο ναυάγιο της Πύλου.
Ακολουθεί το κείμενο:
Να αντισταθούμε στην θανατοπολιτική Ελληνικού κράτους και Ε.Ε.
Να μην συνηθίσουμε τον θάνατο
Το πολύνεκρο ναυάγιο έξω από την Πύλο δεν μπορεί να νοείται μόνο ως μια συγκλονιστική τραγωδία. Βάσει των στοιχείων που έρχονται συνεχώς στο φως, αποδεικνύεται πως είναι κρατική δολοφονία.
Οι αποφάσεις του λιμενικού να μη βοηθήσουν το πλοίο, ενώ ώρες πριν γνώριζαν πως ήταν σε κίνδυνο, η εσκεμμένη ρυμούλκηση του πλοίου για να το απομακρύνουν από την ελληνική ζώνη ευθύνης, η συγκάλυψη που επιχειρήθηκε και θα επιχειρηθεί, ο εγκλεισμός των διασωθέντων πίσω από τα περίφραχτα κάγκελα, συνηγορούν στο ότι αυτή η δολοφονία έχει έναν αυτουργό: το ελληνικό κράτος.
Το ίδιο είχε συμβεί και το 2014 στο Φαρμακονήσι με το πολύνεκρο ναυάγιο, εξαιτίας πάλι ρυμούλκησης του πλοιαρίου στο πλαίσιο επιχείρησης επαναπροώθησης προς την Τουρκία, οδηγώντας σε καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Η πρακτική των βίαιων επαναπροωθήσεων, είναι πάγια τακτική των τελευταίων χρόνων, που παραβιάζει κατάφωρα κάθε διεθνή συνθήκη, με αποτέλεσμα ανυπολόγιστους νεκρούς. Το πλήθος των καταγγελιών, με αδιάσειστα στοιχεία, από πρόσφυγες και από δεκάδες οργανώσεις, ο διεθνής αντίκτυπος, η καταδίκη το 2022 της FRONTEX για παραβιάσεις δικαιωμάτων είναι γεγονότα που αποσιωπούνται συστηματικά εξαιτίας του μαύρου της ενημέρωσης.
Είναι η πολιτική των κλειστών συνόρων της Ευρώπης Φρούριο και όχι οι διακινητές, που προκαλεί τα πολύνεκρα ναυάγια, γιατί οδηγεί τους πρόσφυγες σε επικίνδυνες διαδρομές, αφού έχουν ανακοπεί όλα τα περάσματα με φράχτες και παράνομες επαναπροωθήσεις.
Αυτή η δολοφονία δεν ξεπλένεται με τα κροκοδείλια δάκρυα της ΠτΔ Σακελλαροπούλου, η οποία πριν από λίγο καιρό φωτογραφιζόταν στον φράχτη του Έβρου, και την υποκριτική κήρυξη εθνικού πένθους.
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστριες, από τον Μάρτιο του 2020, χαρακτηρίζονται ως ασύμμετρη απειλή και εισβολείς, ώστε να απανθρωποποιηθούν και να δικαιολογηθούν οι κατάφωρες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου και οι εγκληματικές πολιτικές του κράτους. Αυτή την τακτική εφάρμοσε ο ναζισμός. Η απανθρωποποίηση νομιμοποιεί, στα μάτια όσων πιστεύουν ότι όλα αυτά αφορούν τους «άλλους», την κατάσταση εξαίρεσης, την κόλαση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, τον θρίαμβο της κτηνωδίας. Καλλιεργεί συστηματικά τον φόβο ώστε να εκφασίσει την κοινωνία.
Οι μετανάστριες δεν είναι εισβολείς, δεν έρχονται στα σύνορα με όπλα αλλά με τα παιδιά τους.
Εισβολείς είναι τα ιμπεριαλιστικά κράτη και η ΕΕ που ξεχειλίζουν από υποκρισία. Τάχα συμπονούν τους κατατρεγμένους και θρηνούν τους νεκρούς, ενώ την ίδια ώρα με τις καπιταλιστικές/αποικιοκρατικές πολιτικές τους προκαλούν αιματηρές πολεμικές συγκρούσεις, λεηλατούν φυσικούς πόρους, καταστρέφουν τη φύση, καταπιέζουν αυτόχθονες, παραβιάζουν ανθρώπινα δικαιώματα, τροφοδοτούν αυταρχικά καθεστώτα, φτωχοποιούν πληθυσμούς, και εν τέλει εξαναγκάζουν ανθρώπους να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς.
Ο δυτικός πολιτισμός, ενώ ορκίζεται στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εξαιρεί από αυτά τα «σκέτα ανθρώπινα όντα»: την ίδια την ανθρώπινη ζωή και την πολύτιμη αξία της, χωρίς νομικούς τίτλους και διαβατήρια, όπως έγραφε η Χάνα Άρεντ εν μέσω της ναζιστικής κτηνωδίας. Ζωές δηλαδή χωρίς αξία.
Αν όμως ήταν δισεκατομμυριούχοι που από ματαιοδοξία έκαναν επικίνδυνο τουρισμό θα κινητοποιούταν όλα τα μέσα για να τους σώσουν. Εκεί δεν θα υπήρχε καμία κόκκινη γραμμή για το κόστος.
Τα σύνορα που χάραξαν τα έθνη κράτη με πολέμους και εθνοκαθάρσεις, αποτελούν και τα όρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και αυτά πρέπει να διαρραγούν και θα διαρραγούν.
Να μη συνηθίσουμε τον θάνατο και τη βία που εγκαθιδρύουν η καπιταλιστική συνθήκη, οι σχέσεις εξουσίας και οι νόρμες που ορίζουν ποιες ζωές είναι άξιες να βιωθούν και ποιες όχι.
Τα δάκρυά μας στέρεψαν. Θρηνήσαμε πολλούς νεκρούς τελευταία. Τους νεκρούς στα Τέμπη, τους χιλιάδες νεκρούς της πανδημίας, αλλά και καθημερινά πλέον νεκρούς από ελλιπείς υποδομές υγείας, νεκρούς από εργατικά ατυχήματα, νεκρές θηλυκότητες εξαιτίας της πατριαρχίας.
Να αντισταθούμε στον εκφασισμό και στη κρατική θανατοπολιτική με κοινούς αγώνες των «από κάτω» για ζωή, αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Γιατί μετά το Άουσβιτς, αυθεντικό προϊόν του δυτικού πολιτισμού, δεν μπορούμε να λέμε ότι δεν ξέραμε.
Ο 24χρονος Αγιάντ από τη Συρία, επιζών του ναυαγίου, διηγήθηκε με λυγμούς στους Times, πως όταν έπεσε στη θάλασσα, χέρια μικρών παιδιών τον αγκάλιαζαν για να σωθούν και αυτός τα απομάκρυνε για να σωθεί. Αυτό τον Αγιάντ θα τον στοιχειώνει σε όλη του τη ζωή.
Εμάς;
Αντιρατσιστική πρωτοβουλία Λάρισας- Κατάληψη Ντουγρού