Την Δευτέρα 18/7 πραγματοποιήσαμε παρέμβαση έξω από το ξενοδοχείο imperial όπου γινόταν ομιλία του Βορίδη. Σταθήκαμε στο πεζοδρόμιο μπροστά από το ξενοδοχείο κρατώντας πανό, φωνάζοντας συνθήματα και μοιράζοντας κείμενα. Όταν φτάσαμε υπήρχε ηδη ένα περιπολικό και μέσα σε λίγη ώρα έφτασαν στο σημείο δυνάμεις της ΟΠΚΕ που απαιτούσαν να μεταβούμε στο απέναντι πεζοδρόμιο, πράγμα που δεν κάναμε και ακολουθησε η βίαιη απομάκρυνση μας από τους μπάτσους, όπου με σπρωξίδια και απειλές μας πήγαν στο απέναντι πεζοδρόμιο για να συνεχιστεί η φιέστα του Βορίδη.
Ακολουθεί το κείμενο:
ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΚHΡYΚΑΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΗΡΘΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΟΥΛΗΣΕΙ “ΚΑΛΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ”
Όλα όσα διατηρούμε μια ελάχιστη μνήμη και μια επαφή με την επικαιρότητα γνωρίζουμε τον υπουργό εσωτερικών Μάκη Βορίδη, όμως καλό είναι να γράψουμε λίγα λόγια για να ξαναθυμίσουμε το ποιόν του αναφερόμενου. Ο Μαυρουδής λοιπόν έδειξε τις πεποιθήσεις του από νωρίς. Ως μαθητής στο κολέγιο Αθηνών, ιδρύει τη εθνικιστική οργάνωση Ελεύθεροι μαθητές όπου τα μέλη της αναπτύσσουν πλούσια δράση όπως και ορισμένα από τα μέσα που χρησιμοποιούσαν ήταν τραμπουκισμοί, ξυλοδαρμοί, αλλά και απειλές σε εβραϊκές οικογένειες. Το 1984 αναλαμβάνει αρχηγός της νεολαίας της ΕΠΕΝ της φιλοχουντικής οργάνωσης που ίδρυσε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος. Από εκείνη την εποχή είναι και η φωτογραφία με το τσεκούρι, όπου επιτίθεται στα Εξάρχεια μαζί με την αστυνομία, σε διαδηλωτές ενάντια στην αστυνομοκρατία, με την ομάδα του τελικά να κυνηγιέται και να κλείνεται στα γραφεία της. Από εκεί και μετά έγινε πολιτικός καριέρας, έστησε επαφές με ακροδεξιούς όπως ο Λεπέν, ο Πλεύρης και ο Καρατζαφέρης και ξεκίνησε την ανάβασή του σε υψηλότερα αξιώματα. Αυτό έγινε χάρις την κολυμβήθρα που ονομαζόταν ΛΑΟΣ, εκεί με άλλους σημερινούς ακροδεξιούς υπουργούς της ΝΔ μπήκε στη βουλή, καλόπησε το εξωτερικό του προφίλ κρύβοντας το παρελθόν του, δηλώνοντας πατριώτης και μετριοπαθής πρώην “ακτιβιστής”. Από εκεί και μετά όπως είναι γνωστό στήριξε όλα τα μνημόνια και τις πολιτικές φτώχειας, εξαθλίωσης και ρατσισμού που πέρασε το Ελληνικό κράτος την τελευταία δεκαετία, μέσα από τις υπουργικές ή βουλευτικές του θέσεις.
Μετά από τρία χρόνια Νέας Δημοκρατίας είναι πλέον φανερά τα αποτελέσματα της πολιτικής της. Χωρίς να χρονοτριβήσει προχώρησε τις δομικές αλλαγές που έχουν δρομολογηθεί εδώ και πολλά χρόνια και είχαν εγκαινιάσει προηγούμενες κυβερνήσεις. Προχώρησε σε όσες περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις μπορούν να γίνουν, σε μεγάλες επιχειρήσεις με μεγάλο ποσοστό κέρδους και εξασφαλισμένο μάλιστα με το κράτος ως εγγυητή είτε με την πρακτική της σύμπραξης δημόσιου ιδιωτικού είτε με το κλασικό ξεπούλημα σε ιδιώτες. Απορύθμισε ακόμη περισσότερο τις εργασιακές σχέσεις σε βαθμό που , γιγάντωσε τις αυθαιρεσίες των αφεντικών, την επισφαλή και μαύρη εργασία, τα ελαστικά ωράρια και τα δωδεκάωρα, φτάνοντας ουσιαστικά στο σημείο να νομιμοποιήσει το εργασιακό καθεστώς που υπήρχε ήδη. Αύξησε την αστυνομοκρατία και την κρατική επιβολή, “λύνοντας” τα χέρια της αστυνομίας με το να στηρίζει κάθε πράξη της, από τις στημένες υποθέσεις της αντιτρομοκρατικής, μέχρι το ξύλο κ τις παρακολουθήσεις σε διαδηλωτές και δημοσιογράφους, μέχρι τις δολοφονίες όπως αυτή του Μάγγου και του Σαμπάνη. Τέλος αναβάθμισε την εμπλοκή της χώρας στο ΝΑΤΟ και τους πολέμους που διεξάγει, προσφέροντας δυο νέες βάσεις, αφήνοντας απεριόριστο τον χρόνο χρήσης τους, αυξάνοντας την στρατιωτική παρουσία και συνεργασία και συμμετέχοντας ενεργά στο στρατιωτικό και διπλωματικό κομμάτι του πολέμου στην Ουκρανία.
Όμως το γεγονός πως η Νέα Δημοκρατία δεν έκανε κάτι διαφορετικό από το Σύριζα ή από το Πασόκ δείχνει κάτι. Ότι υπάρχει ένας σχεδιασμός όπου είναι σε βάθος δεκαετιών και είναι άσχετος με τους κομματικούς πολιτικαντισμούς, αλλά έχει σχέση με την διατήρηση και επέκταση της οικονομικής και πολιτικής ισχύς των μεγαλοαφεντικών, των πραγματικών κυριάρχων του παιχνιδιού και αυτό γίνεται πραγματικότητα μέσω του κράτους . Ένας θεσμός που συνθλίβει την κοινωνία μέσω των μηχανισμών επιβολής και νομιμοποίησης που έχει δημιουργήσει. Μπορεί να υπήρξαν και εποχές όπου ήταν ποιο ανεκτικό, λιγότερο αδηφάγο και επιθετικό αλλά μην ξεχνάμε ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα παραγόντων και εποχών που δημιουργούσαν άλλες δυναμικές που πλέον δεν υπάρχουν. Άλλωστε τίποτα από ότι πήραν πίσω τα αφεντικά την τελευταία δεκαετία δεν ήταν μια ευγενική παραχώρηση του κράτους στους από τα κάτω , αλλά αποτελέσματα ταξικών και κοινωνικών αγώνων, όπου διατυπώθηκαν μέσω της αλλαγής των αστικών νόμων και αποτύπωσαν τις ισορροπίες που υπήρξαν και από ένα σημείο και μετά άλλαξαν με τα γνωστά αποτελέσματα που βιώνουμε σήμερα. Αυτό που συμβαίνει λοιπόν, είναι ο πόλεμος των πλουσίων προς τους φτωχούς, με όπλα τους νόμους, τους αστικοδημοκρατικούς θεσμούς, την ιδιοκτησία τους και την αστυνομία. Μέσα σε αυτό το σύστημα οι πολιτικοί είναι απλά γρανάζια που υπάρχουν για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα αυτών που έχουν την εξουσία δηλαδή των οικονομικών λόμπι.
Τους τελευταίους μήνες έχει ανοίξει η συζήτηση για το πότε θα γίνουν οι βουλευτικές εκλογές. Όλοι οι πολιτικάντηδες και οι κομματάρχες τρέχουν να μαζέψουν ψήφους και τάζουν ότι μπορούν. Ξέρουν όλοι άλλωστε πως τίποτα δεν θα πραγματοποιηθεί από τις υποσχέσεις που θα ακουστούν, αλλά αυτοί που θα βγουν θα βολέψουν τον κομματικό στρατό και θα κάνουν ότι ζητήσουν τα αφεντικά τους. Αυτή η αλήθεια είναι συνειδητή στην κοινωνία, αλλά ένα κομμάτι της ακόμη συνεχίζει να συμμετέχει σε αυτό το τσίρκο. Η λογική είναι ότι η συμμετοχή μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες στη βουλή, μπορεί να αποτρέψει την χείριστη επιλογή που μπορεί να υπάρξει, μπορεί να φέρει το κόμμα με το οποίο θα γίνει το πολυπόθητο ρουσφέτι. Όλα καταλαβαίνουμε ότι η λογική του βολέματος και του λιγότερο κακού, αυτό που κάνει είναι να νομιμοποιεί πρώτα από όλα το ίδιο το πολιτικό σύστημα και δεύτερον απλά να συντηρεί αυτή την κατάσταση. Υπάρχει ακόμα η ψευδαίσθηση ότι τα πολιτικά συστήματα που στηρίζονται σε εξουσιαστικές δομές μπορούν να αλλάξουν αν αυτή η εξουσία χρησιμοποιηθεί για καλό, αρνούνται όμως να διδαχθούν όλοι αυτή την ιστορική εμπειρία που δείχνει σε κάθε περίπτωση ότι η εξουσία διαφθείρει ακόμη και τα άτομα με τις ποιο αγνές προθέσεις γιατί απλά περισσότερη εξουσία σε χέρια κάποιων σημαίνει λιγότερος έλεγχος πάνω τους, άρα και περισσότερα προνόμια που μπορούν να μεταφραστούν σε υλικούς πόρους και τρόπους για να τα περιφρουρήσουν.
Η μόνη απάντηση σε ένα σύστημα που αναπαράγει ανισότητες είναι η ενεργητική συμμετοχή μας σε ό,τι μας αφορά και όχι η λευκή επιταγή μέσω μιας ψήφου κάθε τέσσερα χρόνια. Εμείς προτάσσουμε την κοινωνία της γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης .Όπου όλες οι αποφάσεις από τις πιο απλές μέχρι και τις πιο σύνθετες λαμβάνονται συλλογικά, στα πλαίσια μιας κοινωνίας όπου όλα τα θέματά της ρυθμίζονται από αυτούς που τους αφορά. Από τις συνελεύσεις οι εκπρόσωποι των οποίων, θα εναλλάσσονται ,και θα είναι άμεσα ανακλητοί ώστε σε περίπτωση κατάχρησης να χάνουν τη θέση που έχουν. Η συνέλευση για εμάς είναι το βασικό κέντρο λήψεων αποφάσεων της κοινωνίας, και οποιοδήποτε σύστημα βασισμένο σε εξουσιαστικές -ιεραρχικές δομές είναι κοινωνικά απορριπτέο και καταχρηστικό. Για αυτό καλούμε σε εκλογική απεργία ενάντια στην κυριαρχία των λίγων ,πάνω στους πολλούς ,ενάντια στην αιχμαλωσία της ζωής μας από τους επίδοξους διαχειριστές της. Η συνειδητή αποχή όλων μας είναι μέρος του διαρκούς αγώνα για χειραφέτηση ,ισότητα, αλληλεγγύη και ελευθερία .
Κατάληψη Ντουγρού