Κάλεσμα σε πορεία υπεράσπισης της Κατάληψης Ντουγρού Σάββατο 12/11 18:30 Πλ. Ταχυδρομείου

Ακολουθεί το κείμενο:

Έτσι ξεκινούσε χαιρετώντας το πρώτο κείμενο της κατάληψης Ντουγρού στην Τζαβέλλα 52. Ένα κτήριο που πέρασε στην ιδιοκτησία του δημοτικού γηροκομείου το 2011 ως κληροδότημα μαζί με δυο εκατομμύρια ευρώ από την προηγούμενη ιδιοκτήτρια του. Η τετραώροφη πολυκατοικία μετατρέπονταν σε υγειονομική βόμβα για τη γειτονιά καθώς σάπιζε επικίνδυνα, χωρίς καμία παρέμβαση από το γηροκομείο ή τη δημοτική αρχή, ώσπου το 2015 οι καταληψίες του δώσαμε ζωή, ανοίγοντάς το στη γειτονιά και στην κοινωνία της Λάρισας.

Η κατάληψη Ντουγρού τόσο ως χώρος αλλά και ως πολιτική συλλογικότητα έχει διοργανώσει και φιλοξενήσει πλήθος δράσεων, όπως θεατρικές παραστάσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, προβολές ταινιών, πολιτικά καφενεία, κάλυψε στεγαστικές και πολιτικές ανάγκες υποκειμένων που διαρκώς αποκλείονται από την κανονικότητα η οποία δομείται βάση έμφυλων, φυλετικών και ταξικών χαρακτηριστικών. Ακόμη δημιούργησε δομές όπως ο αστικός λαχανόκηπος, το γυμναστήριο, το χαριστικό παζάρι, η βιβλιοθήκη και το βιβλιοπωλείο. Ανάμεσα στις δράσεις, ξεχωρίζουμε την κατασκευή υφασμάτινων μασκών, μέρος των οποίων είχαν διατεθεί και στο δημοτικό Γηροκομείο κατά τη διάρκεια της πανδημίας.

Αναγνωρίζουμε τον κοινωνικό ρόλο που επιτελεί το Γηροκομείο με τη χρόνια ελλιπή χρηματοδότηση, ειδικά σε μια περίοδο όπου οποιοδήποτε κοινωνικό αγαθό και κεκτημένο δέχεται επίθεση. Αυτοί που βάζουν εμπόδια στην εύρυθμη λειτουργία του δεν είμαστε εμείς αλλά η εκάστοτε δημοτική αρχή και η κυβέρνηση, που στους προϋπολογισμούς και τα οικονομικά πλάνα τους δεν περισσεύουν πόροι για οτιδήποτε μη ΄΄αναπτυξιακό΄΄. Οι περιπτώσεις που αναδεικνύουν αυτή την υποκρισία πολλές, με προεξέχουσες την εγκατάλειψη των δημόσιων συγκοινωνιών, την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και καταλήστευση της φύσης, την εξαθλίωση της δημόσιας υγείας, την υποστελέχωση υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης, και, το πρόσφατο παράδειγμα, την κατάσταση των φοιτητικών εστιών στην πόλη μας.

Στην ανακοίνωση του το γηροκομείο μιλάει για αξιοποίηση του ακινήτου αλλά κάποιες και κάποιοι σε αυτήν την πόλη δεν έχουμε κοντή μνήμη. Θυμόμαστε την κατάληψη του ΙΚΑ που εκκενώθηκε με «αναπτυξιακά πλάνα» για να παραμένει, χρόνια μετά, ένα οικόπεδο με μπάζα στο κέντρο της πόλης. Την εκκένωση της κατάληψης Palmares στην Τρίγωνη πλατεία, πάλι ιδιοκτησίας του γηροκομείου, και την εγκατάλειψη που ακολούθησε με αποτέλεσμα τη μετατροπή του κτηρίου και πάλι σε εστία μόλυνσης. Σημασία έχει τέλος να τονίσουμε, την εσπευσμένη εκκένωση της πρώτης κατάληψης Ντουγρού, από το κτήριο που βρίσκεται στη γωνία των οδών Ασκληπιού και Οικονόμου εξ Οικονόμων. Το κτήριο, που έσπευσαν όλες οι δυνάμεις του νόμου και της τάξης της πόλης να απελευθερώσουν από τους καταληψίες, αφέθηκε στην εγκατάλειψη και την αδιαφορία του ιδιόκτητη αλλά και της δημοτικής αρχής για χρόνια με αποτέλεσμα το θάνατο του φοιτητή πέρσι που συγκλόνισε την πόλη.

Δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας. Δεν σας ενδιαφέρει η αξιοποίηση των κτηρίων, δεν κόπτεστε για το γηροκομείο. Αυτό που σας ενοχλεί είναι οι ιδέες που γεννιούνται μέσα σε μια κατάληψη. Τα οράματα και προτάγματα του κόσμου του αγώνα που την πλαισιώνει, όπως περιγράφαμε στο πρώτο μας κείμενο: Δεν επιδιώκουμε το κέρδος και δεν ενδιαφερόμαστε για την ιδιοκτησία, προτάσσουμε την ισότητα και την αλληλεγγύη, απέναντι στην σύγχρονη λογική του «πατώ επί πτωμάτων». Είμαστε εδώ να αυτοδιαχειριστούμε τις ανησυχίες μας συλλογικά, όποιες και αν είναι αυτές, κοινωνικές, πολιτικές, καλλιτεχνικές. Δεν θέλουμε να πληρώνουμε για ρεύμα, νερό, στέγη, υγεία και παιδεία.

Και για να αντιμετωπίσετε αυτές τις ιδέες και να καταπνίξετε τις ανάσες ελευθερίας στρέφεστε στην αστυνομική και δικαστική καταστολή. Άγεστε και φέρεστε από τους μπάτσους και τα συνδικαλιστικά τους όργανα που ονειρεύονται τάξις και ηθική και έχουν ονειρώξεις με φοίνικες. Όργανα της «τάξης» που δεν διστάζουν να σπάσουν τα χέρια σε ανήλικα, να σύρουν στα δικαστήρια αγωνιστές που εναντιώνονταν σε πλειστηριασμούς, να τραμπουκίσουν νεολαίους που διασκεδάζουν εκτός των επιτρεπόμενων πλαισίων για να τους στείλουν σε δικαστήρια, που πρωτοτυπούν ανεβάζοντας τον πήχη της καταστολής κάθε έννοιας δικαίου, καταδικάζοντας τους σε 37 μήνες φυλάκισης! Δυστυχώς φαίνεται πως η Λάρισα είναι η πόλη επιλογής όπου οι δικαστικοί χτίζουν βιογραφικό καταθέτοντας περγαμηνές αυστηρότητας, όπως με την εφαρμογή του τρομονόμου σε ανήλικα τον Δεκέμβρη του 2008.

Την ίδια ώρα που υποθέσεις όπως η μη απόδοση των εισπραγμένων από την Energa και την Hellas Power, η αποφυλάκιση του Λιγνάδη, η μη απόδοση κατηγοριών στους επιχειρηματίες – βιαστές της Γεωργίας Μπ., η προστασία των μπάτσων-βιαστών του τμήματος της Ομόνοιας ή των μπάτσων στο Βόλο που εξευτέλισαν και χτύπησαν ανελέητα και σε δημόσια θέα τον Βασίλειο Μάγγο, είτε θάβονται είτε μπαίνουν στο αρχείο, προκαλώντας την κοινή γνώμη. Την οποία στη συνέχεια έρχονται να κατευνάσουν τα, πάντα στην υπηρεσία κράτους και κεφαλαίου, βρώμικα ΜΜΕ.

Και ενώ ισχύουν τα πιο πάνω και πολλά περισσότερα, έχουν το θράσος να χαρακτηρίζουν τις καταλήψεις άβατα και κέντρα ανομίας. Ε, ναι λοιπόν είναι, αν κέντρο ανομίας σημαίνει άρνηση υπακοής και προσαρμογής σε μια κοινωνία που ισχύει το δίκιο του ισχυρού, σε μια κοινωνία-φυλακή για τους πολλούς και από τα κάτω μέσα στην οποία: Επιθυμούμε τη σύνδεση και την κυκλοφορία των αγώνων, την έμπρακτη αλληλεγγύη, την δημιουργία νέων δομών αυτοοργάνωσης και θα συνεχίζουμε να σχηματίζουμε τέτοια σημεία αλληλεπίδρασης. Σημεία για κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών, αγώνες ενάντια στην καταστροφή της φύσης, την έμφυλη καταπίεση, την επιβολή πατριαρχικών προτύπων, αγώνες ενάντια σε κάθε φυλακή και στην ίδια την κοινωνία-φυλακή. Οι χώροι μας ναι, πάντα θα αποτελούν άβατα και αναχώματα σε σεξιστές, ρατσιστές και φασίστες.

Κλείνοντας θα ανανεώσουμε το ραντεβού μας στα άδεια σπίτια σε αυτή την πόλη και παντού.