Συγκέντρωση στην πλατεία Ταχυδρομείου για τα 4 χρόνια από την δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου/ Zackie oh! από αφεντικά, φασίστες, μπάτσους και ένα απαθές πλήθος που παρακολουθούσε αμέτοχο την δολοφονία της. Μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο, έγινε μικροφωνική παρέμβαση και πετάχτηκαν τρικάκια και γλκλίτερ σε όλη την πλατεία. Στο τέλος της μικροφωνικής παρέμβασης φωνάχθηκαν αντιπατριαρχικά, αντιομοφοβικά και αντιτρανσφοβικά καθώς και συνθήματα για την Zackie.
ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ
ΜΙΑ ΤΖΑΜΑΡΙΑ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΜΙΑ ΖΩΗ
Στις 21/9/18 δολοφονήθηκε ο Ζακ Κωστόπουλος/Zackie Oh, μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας, στην Ομόνοια. Την λιντσάραν αφεντικά όπως ο ιδιοκτήτης Ευάγγελος Δημόπουλος μαζί με τον φασίστα φίλο του Αθανάσιο Χορταριά, όπως οι μπάτσοι που τον συνέλαβαν ενώ ξεψυχούσε στο πεζοδρόμιο, όπως και το πλήθος γύρω της που κοιτούσε άπραγο το θέαμα της δολοφονίας του. Έπειτα δολοφονείται από τα ρεπορτάζ των ΜΜΕ που προσπάθησαν να ξεπλύνουν τους δολοφόνους και να κατηγορήσουν το θύμα για μια ακόμη φορά, παρουσιάζοντας το σαν επικίνδυνο εγκληματία, χρήστη ουσιών και οροθετικό μίασμα, εγείροντας τα αντανακλαστικά όσων στηρίζουν μια κανονικότητα και μια ιδιοκτησία βαμμένη στο αίμα.
Δεν είναι τυχαίο που αυτή η δολοφονία συνέβει στην Ομόνοια την συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Το 2018 έχει ήδη ξεκινήσει η προσπάθεια εξευγενισμού της περιοχής από τα μιαρά στοιχεία που προσβάλλουν την εικόνα και δεν ταιριάζουν στα προτύπα εμπορευματοποίησης των μητροπολίτικων περιοχών.
Η Ομόνοια ήταν ένα μέρος που αποτελούνταν από άστεγες/ους, σεξεργάτ(ρι)ες, μετανάστ(ρι)ες, πούστηδες, τρελές/ούς, χρήστ(ρι)ες, φτωχές/ούς, κλέφτ(ρ)ες, τρανς και οροθετικές/ούς, από την οποία δε έλειψε ποτέ φυσικά η βία της καταστολής. Μια περιοχή του κέντρου της Αθήνα, με έντονη ιστορικότητα βίας, είτε μέσω των επιχειρήσεων σκούπας της αστυνομίας σε οροθετικές γυναίκες, είτε μέσω των εκκαθαρίσεων τόσο των μεταναστριών όσο και στις πιάτσες των σεξεργατριών και των χρηστριών. Το ΑΤ Ομόνοιας, ειδικότερα, αποτελεί χώρο βασανισμού και δολοφονίας για όποιο άτομο περάσει τις πόρτες του, με χαρακτιριστική την δολοφονία του Εμπουκά Μαμασουμπέκ.
Για εμας η δολοφονία της Zackie αλλά και τα επακόλουθα αυτής δεν αποτελούν μεμονωμένο περιστατικό, αλλά γραμμική συνέχεια ενός συστήματος εξουσιών (πατριαρχία, αποικιοκρατία, καπιταλισμός, φασισμός κ.λπ) που καθημερινά βιώνουμε στο πετσί μας. Μια συνθήκη όπου η έμφυλη βια, οι γυναικοκτονίες, οι ρατσιστικές/ομοφοβικές και τρανσφοβικές επιθέσεις, οι απελάσεις και οι βιαίες επαναπροωθήσεις μεταναστ(ρι)ών, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης(hot spot), οι εκκενώσεις καταλήψεων, η κρατική καταστολή και η παρακρατική δράση των φασιστών που ενεργοποιούνται ξανά στις πόλεις μας, αποτελούν την κανονικότητα που επιχειρούν να θεσπίσουν οι ρητορικές μίσους και οι πολιτικές και νομοθετικές αποφάσεις που επιστρατέυεται ανα καιρούς η εξουσία. Αυτή η συνθήκη έρχεται να μας θυμίσει πως όλες οι εξουσίες και οι καταπιέσεις είναι αλληλένδετες και αλληλοσυμπληρώμενες. Όλα αυτά τα καθημερινά πεδία αστυνόμευσης και θανατοπολιτικών υπόκειται σε μηχανισμούς απόκρυψης, το θεσμικό μέσο των media τα αναδυκνύει μερικώς και τα παρουσιάζει ως μεμονομένα ζητήματα, αναπαράγωντας τα εν τέλει με όρους θεάματος και επομένως ξεπλύματος.
Όσο έχει να κάνει με την δικαστική εξουσία κανένα μας δεν έμεινε με το στόμα ανοικτό όταν η δολοφονία πέρασε από τις οθόνες στις δικαστικές αίθουσες. Ξέρουμε ότι αυτό το σύστημα, μέσω της αστικής δικαιοσύνης, υπερασπίζεται προνομιούχους – καταπιεστές, ενώ παράλληλα βαφτίζει επικίνδυνους για την κοινωνική ευημερία, οποιονδήποτε αγωνίζεται ενάντια στο υπάρχον. Αθωώνει βιαστές και φυλακίζει γυναίκες που υπερασπίστηκαν τις εαυτές τους, λειτουργεί με ρατσιστικά, σεξιστικά, έμφυλα, ταξικά, κανονιστικά πρότυπα και φέρεται σκληρά σε οποιονδήποτε θεωρεί εκτος της κανονικότητα του.
Για κάθε εξουσία λοιπόν που μας θέλει υποταγμένα, νομοταγή, συντηρητικά ντυμένα, πειθαρχημένα και καταπιεσμένα έχουμε να τους πούμε ότι είμαστε χρόνια οπλισμένα με οργή και μνήμη για κάθε καταπίεση ορατή ή αόρατη. Ξεκινώντας με τον θεσμό της οικογένειας, που μας μαθαίνει από μικρά τις πατριαρχικά ιεραρχημένες σχέσεις ανάμεσα στα μέλη και προκαθορίζει τους ρόλους μας με βάση το δίπολο άντρας-γυναίκα, ορίζοντας ως ‘’ανώμαλο’’ οτιδήποτε δεν υπακούει σε αυτούς. Ταυτόχρονα γαλουχούμαστε στο να ασπαζόμαστε και να υπακούμε στις επιβαλλόμενες θρησκευτικές και εθνικές αξίες, οι οποίες θρέφουν σκοταδιστικές και ρατσιστικές αντιλήψεις, εκπαιδεύοντας μας να στεκόμαστε απέναντι σε εχθρούς ‘’φαντάσματα’’ την στιγμή που οι ντόπιοι καταπιεστές (θεσμικοί και μη), εξουσιάζουν τις ζωές και τα σώματα μας με πλήρη κοινωνική νομιμοποίηση. Όλα αυτά συνδέονται και συμπληρώνονται με την καταπίεση που γεννά και θρέφει η ίδια η ύπαρξη του κράτους που εμφανίζεται ως ‘’εγγυητής’’ σε κάθε πτυχή της ζωής μας, φυσικοποιώντας τις πολλαπλές καταπιέσεις που δεχόμαστε. Έτσι, νομοθετεί για παράδειγμα υπέρ λοάτκι ατόμων προσδίδοντας τους δικαιώματα με το σταγονόμετρο ή «παίρνει θέση» ενάντια στην έμφυλη βια αλλά στην πραγματικότητα χρησιμοποιεί την εξουσία και τους μηχανισμούς που έχει για να διασφαλήσει την δική του ύπαρξη και του συμπλέγματος εξουσιών στο οποίο στήριζεται ώστε να διαιωνιστεί και να πειθαρχήσει όσα με οποιονδήποτε τρόπο παρεκλίνουν.
Εμάς, αυτή η κανονικότητα μας αηδιάζει, μας γεμίζει οργή και ανάγκη για αντεπίθεση. Στεκόμαστε αλληλέγγυα σε μετανάστ(ρι)ες, τρανς άτομα, σεξεργάτ(ρι)ες,προλεταρίους/ες, φτωχούς, άστεγες, ανέργους, οροθετικές, τρελούς και σε οποιοδήποτε καταπιεζόμενο άτομο. Αρνούμαστε να συμμορφωθούμε στους πατριαρχικούς κανόνες και στα ναρκοπέδια της ετεροκανονικότητας που συγκροτούν το πεδίο της καθημερινότητας με όρους αποκλεισμού και πειθάρχησης. Γι’ αυτό και βγαίνουμε στους δρόμους, οικειοποιούμαστε τον δημόσιο χώρο, διεκδικώντας όσα μας έχουν στερήσει κάθε λογής εξουσιαστές. Υπερασπιζόμαστε τις καταλήψεις με κάθε μέσο και αγωνιζόμαστε πολύπλευρα και πολύμορφα ενάντια σε ό,τι τιθασεύει τις επιθυμίες μας, πειθαρχεί τα σώματά μας, μας περιορίζει μέσα στη κοινωνία, στα εργασιακά κάτεργα, τα σχολικά και μη κελιά, την οικογένεια, το δρόμο, τις καταπιεστικές σχέσεις και κάθε άλλο χώρο.
Απο την δική μας οπτική η 21 Σεπτέμβρη δεν είναι απλά μέρα μνήμης αλλά μια μερά οργής, μας φέρνει αντιμέτωπα με κάθε καταπίεση και τροφοδοτεί την ανάγκη μας να βγούμε στον δρόμο και να αντεπιτεθούμε. Δεν δεχόμαστε να συμμορφωθούμε με τις επιταγές της κανονικότητας. Συσπειρωνόμαστε και βρίσκουμε στήριγμα η μία στο άλλο. Αντιστεκόμαστε σε κάθε εξουσία με όλα τα μέσα, γιατί σιχαθήκαμε να καταδυναστεύουν τα σώματά μας, θέλουμε να ζούμε ασφαλή και ελεύθερα. Δεν αντέχουμε να λείπουν άλλα από μας και δεν περιμένουμε κανένα σωτήρα να μας προστατέψει,αντιδράμε απέναντι σε κάθε λογής εξουσιαστική συμπεριφορά, μέχρι να φοβούνται να κυκλοφορούν οι καταπιεστές μας.
ΜΠΑΤΣΟΙ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΣΕΞΙΣΤΕΣ ΣΤΟ ΠΙΟ ΒΑΘΥ ΧΑΝΤΑΚΙ, ΠΟΤΈ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΤΙ ΚΑΝΑΤΕ ΣΤΗΝ ZACKIE
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΝΤΟΥΓΡΟΥ
