[Ενημέρωση] Πορεία υπεράσπισης της Κατάληψης Ντουγρού, Σάββατο 5/11

***Ακολουθούν τα κείμενα.

Κατάληψης Ντουγρού:

Οι καταληψίες είναι…οι αρχιτέκτονες/ισσες της ουτοπίας!

Τα ξημερώματα στις 31.10.2022 το κτήριο της κατάληψης Ντουγρού περικυκλώθηκε από μπάτσους όλων των ειδών και μετέπειτα χρωμάτων. ΜΑΤ , ΟΠΚΕ , ΔΙΑΣ ,άτομα τις ασφάλειας μέχρι και πυροσβέστες (όταν όλοι οι παραπάνω απέτυχαν να εισβάλουν στο κτήριο) υπό την συνοδεία εισαγγελέα και δημοσιογράφων επιστρατεύτηκαν για την υλοποίηση της εκκένωσης της κατάληψης Ντουγρού που καταμετρούσε συλλογικούς βηματισμούς απειθαρχίας εφτά χρόνων στην πόλη της Λάρισας. Στις 7 παρά 15 ακούστηκαν κλωτσιές και επιθετικά επιφωνήματα , απειλές και βρισιές προς τις/τους καταληψίες από τους ασφαλίτες , ενώ η φράση ‘’Εντολή εκκένωσης’’ ήταν αυτή που εκκίνησε την διαδικασία συλλογικής ανταπάντησης στο φορτίο βίας που “έσερνε” μαζί του το εξής εισαγγελικό παράγγελμα. Τα άτομα που βρίσκονταν εντός του κτηρίου υπερασπίστηκαν την κατάληψη με τα μέσα που επιλέξαμε αρνούμενα να παραδώσουν τον χώρο , ενώ αλληλέγγυος κόσμος συγκεντρωνόταν φωνάζοντας συνθήματα , δείχνοντας αμφότεροι ότι η κοινωνική αλληλεγγύη δεν είναι μόνο ότι απομένει από την καταστροφική επέλαση του νεοφιλελέυθερου καπιταλισμού και της συστημικής βίας αλλά ότι είναι και ότι προετοιμάζει και υλοποιεί στο παρόν το όραμα ενός άλλου κόσμου που κανένα, καμία , κανένας δεν είναι μόνο , ενός κόσμου που οι πράξεις και οι ιδέες αντιστέκονται στο επιβαλλόμενο τέλος της ουτοπίας, επεκτείνοντας με αυτόν τον τρόπο την σφαίρα του εφικτού.

Κρίνουμε σημαντικό σε αυτό το σημείο να αντιστρέψουμε το μιντιακό βλέμμα που ξεπλένει την δράση των μπάτσων, καταδεικνύοντας ότι καθ’ όλη την διάρκεια της εκκένωσης πετάχτηκαν χημικά εντός του κτηρίου , τραμπουκίστηκαν και χτυπήθηκαν σύντροφοι και εμφυλοποιημένες απειλές επιχειρήθηκαν να κάμψουν τις αντιστάσεις και την δράση τους.Η επιχείρηση διήρκησε δυόμιση ώρες με τις συλλογικοποιημένες αρνήσεις μας να αποτυπώνοναι μέχρι τελευταία στιγμή έμπρακτα πάνω στα κεφάλια όσων ανέκαθεν φαντασιώνονταν μια πόλη ‘’καθαρή’’ από κάθε εστία αμφισβήτησης της αγοραίας χωροταξίας της και της καθημερινότητας που δομείται εντός της με όρους αποκλεισμού και βίας προς τους απόκληρους και τις παριείς στην κανονικότητά της. Τα άτομα και τα ζώα που βρίσκονταν στον χώρο συγκεντρώθηκαν στην ταράτσα του κτηρίου από όπου και έγιναν οι συλλήψεις των οκτώ συντρόφων/ισσών, οδηγούμενοι/ες στο τμήμα.

 

Ποιά είμαστε λοιπόν εμείς που βρεθήκαμε 1, 10, 1000αδες φόρες στον χώρο της κατάληψης Ντουγρού και την υπερασπιστήκαμε με όλα τα μέσα και τους τρόπους , εντός και εκτός του κτηρίου? Στους χώρους της κατάληψης βρεθήκαμε και συνυπάρχουμε φτωχά , άνεργοι ,εργάτριες ‘’χαμμένα παιδιά της επισφαλούς εργασίας’’, φοιτήτριες, κουηρ ,τρανς ,φεμινίστριες, ολικοί αρνητές στράτευσης και μη ανθρώπινα ζώα από πολλαπλές τάσεις του α/α χώρου μορφοποιώντας ένα πολυτασσικό συλλογικό σώμα. Σε αυτά τα εφτά χρόνια ύπαρξής του εγχειρήματος έχουμε δημιουργήσει εντός της κατάληψης κοινότητες που έχουν στεγάσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους με πολλαπλούς τρόπους δημιουργώντας δομές, ακονίζοντας τους αντιεξουσιαστικούς λόγους τους, αναζητώντας μέσα ‘’επέκτασης του εφικτού’’, ενώ σε επίπεδο πόλης έχουμε χτίσει πεδία αντιφασιστικών, αντιεθνικών, αντιρατσιστικών, εργατικών και αντιπατριαρχικών αντιστάσεων , συμβάλει στην δημιουργία και την διάχυση ενός ανταγωνιστικού ως προς το υπάρχον λόγο και σταθεί πλάι και αλληλέγγυα σε διεκδικήσεις που αφορούν ευρύτερα τους από τα κάτω. Η εκκινητήρια ατζέντα της κατάληψης και της δράσης του κόσμου που την ‘’αγκάλιασε’’ , δίνοντας ζωή στο χρόνια εγκαταλελειμμένο κτήριο της Τζαβέλλα 52, αφορούσε την άρνηση συμφιλίωσης με το αφήγημα ιδιοκτησιακής ‘’νομιμότητας’’ ως καθοριστικό παράγοντα των δυνατοτήτων και αδυνατοτήτων χρήσης των κτηρίων και της ταξικά βίαιης πραγματικότητας στην οποία ανάγκες όπως η στέγαση και η πρόσβαση στα αγαθά του ρεύματος και του νερού εμπορευματοποιούνται. Το ‘’ραντεβού στα άδεια σπίτια’’ που γράφτηκε στην πρώτη αφίσα της κατάληψης αποτέλεσε και την πρώτη της ρήξη με τις βεβαιότητες που δομούσαν αυτήν την πόλη, κλείνοντας το μάτι προς όλες τις νέες δυνατότητες ζωής , δράσης και σχέσεων που επήλθαν και θα επέρχονται μέσα και από τις καταλήψεις. Το πρόταγμα άρνησης πληρωμής των βιοτικών αναγκών και διανοίγματος της αντι-πρότασης αυτής στον δημόσιο διάλογο έφερε σε δεύτερο χρόνο τον πειραματισμό και την δημιουργία δομών στέγασης και κοινοτικής συμβίωσης στους χώρους της. Ζώντας μέσα στο κτήριο, αρνούμενες/οι/α να πληρώνουμε για στέγη-ρεύμα και νερό , χτίζοντας σχέσεις αλληλοβοήθειας και συντροφικότητας , πέρα από τις επιταγές της οικογένειας, που υπερβαίνουν και διαρρηγνύουν το μοντέλο της συγγένειας ως τον μοναδικό θεσμό αλληλουποστήριξης και φροντίδας κάναμε πράξη τα ιδανικά των ‘’κοινών’’, τροφοδοτούσαμε το συλλογικό και το να υπάρχεις στον κόσμο ως πάντοτε-περισσότερες-από μια/ένας. Η κοινότητα αλληλοβοήθειας που ανέπνεε πειραματικά στην δομή της στέγης και πέρα από αυτήν στις συνελεύσεις μας ήταν μια πηγή επιβίωσης για εμάς που θα υπερασπιζόμασταν με κάθε κόστος. Οι αλλοπρόσαλλες πράξεις μας , οι άγριες σκέψεις,τα παράτολμα όνειρα, οι ατέρμονες διαμαρτυρίες ,οι εξαντλητικές συνελεύσεις , οι αυθόρμητες απεργίες στους κανονιστικούς μας ρόλους, η απειθαρχία και οι τολμηρές αρνήσεις εντός των πόλεων του ατομικισμού και των περιφράξεων αναδιένεμαν την ισορροπία μεταξύ της ανάγκης και του θέλω και αναζητούσαν μια γραμμή φυγής από το χρέος και το καθήκον προς την πατρίδα, την οικογένεια και το κράτος , επιδιώκοντας να δημιουργήσουν ένα μονοπάτι προς κάπου αλλού. Η διαρκής και ανοικτή δημιουργία νέων συνθηκών ύπαρξης και συνάντησης αλλά και ο αυτοσχεδιασμός για την βελτίωση της ζωής και την δημιουργία ριζοσπαστικών συλλογικών σημείων αντίστασης στον χάρτη της πόλης που καταναλώνει και καταναλώνεται στον βωμό του κέρδους και της εθνικής καθαρότητας , ήταν και είναι μια πρακτική που πλάστηκε στους χώρους του αγώνα και της αντιεξουσίας , στους οποίους άνηκε και θα ανήκει το κτήριο στην Τζαβέλλα 52. Η καταστολή λοιπόν , για εμάς το πρωινό της 31 Οκτώβρη, δεν ήρθε μόνο για τα 8 άτομα που ξυπνήσαμε απρόοπτα από τους επίδοξους νεκροθάφτες της ιστορίας και της δράσης των από τα κάτω και των πολύμορφων κινημάτων τους…καθώς για αυτούς το πραγματικό αδίκημα δεν ήταν όσα συμπυκνώθηκαν στην ξύλινη νομικίστικη γλώσσα της δικογραφίας. Το πραγματικό αδίκημα μας ήταν η επέκταση της σφαίρας του εφικτού με αντιεξουσιαστικούς όρους, το ίδιο μας το στάτους ως συμμετέχουσες/ουντες σε οριζόντιες, αντι-ιεραρχικές δομές, οι πειραματισμοί μας ,οι σχέσεις καθ’ αυτές που δημιουργούμε και προτάσσουμε είναι αυτές που μας καθιστούν “εγκληματίες”. Σημασία για αυτούς δεν είχε αυτό που κάναμε κατά την διάρκεια της εκκένωσης , αλλά η προφητική δύναμη της αστυνομίας και των δικαστικών στο να προβλέψουν το μελλοντικό έγκλημα της εξάπλωσης των μέσων μας , ο φόβος των φωτεινών οροφοδιαμερισμάτων , το ηχοτοπίο γέλιων , μουσικής και συνωμοσιών αυτών που ροκάνιζαν τα θεμέλια της ηθικής τους , η ανοικτή εξώπορτα.

Κλείνοντας, , για εμάς οι καταληψίες , επανοικειοποιούμενες τον όρο, αποτελούν αρχιτέκτονες/ισσες της ουτοπίας , καθώς στήνουν σχεσιακά και υλικά δίκτυα που συχνά διαπερνούν και αμφισβητούν την εξορθολογισμένη λογι(στι)κή της νεοφιλελεύθερης αναλωσιμότητας και την αριστερίστικη λογική της ‘’περπατημένης’’ , με απρόβλεπτους τρόπους. Αν επομένως πρέπει να μιλήσουμε απολογιστικά για κινηματικές ‘’ήττες’’ ή ‘’νίκες’’ εμείς θα απαντήσουμε ανορθόδοξα πέρα από αυτά τα διλήμματα ανταπαντώντας ότι ‘’χορέψαμε στο χείλος του κόσμου’’ και ότι ο καταληψιακός ρυθμός μας ολοένα και περισσότερο θα αντηχεί στον χωροχρόνο των πόλεων των περιφράξεων.

Κείμενο συνέλευσης υπεράσπισης της κατάληψης Ντουγρού :

Βρε καλώς τα παιδιά!

Έτσι ξεκινούσε χαιρετώντας το πρώτο κείμενο της κατάληψης Ντουγρού στην Τζαβέλλα 52. Ένα κτήριο που πέρασε στην ιδιοκτησία του δημοτικού γηροκομείου το 2011 ως κληροδότημα μαζί με δυο εκατομμύρια ευρώ από την προηγούμενη ιδιοκτήτρια του. Η τετραώροφη πολυκατοικία μετατρέπονταν σε υγειονομική βόμβα για τη γειτονιά καθώς σάπιζε επικίνδυνα, χωρίς καμία παρέμβαση από το γηροκομείο ή τη δημοτική αρχή, ώσπου το 2015 οι καταληψίες του δώσαμε ζωή, ανοίγοντάς το στη γειτονιά και στην κοινωνία της Λάρισας.

Η κατάληψη Ντουγρού τόσο ως χώρος αλλά και ως πολιτική συλλογικότητα έχει διοργανώσει και φιλοξενήσει πλήθος δράσεων, όπως θεατρικές παραστάσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, προβολές ταινιών, πολιτικά καφενεία, κάλυψε στεγαστικές και πολιτικές ανάγκες υποκειμένων που διαρκώς αποκλείονται από την κανονικότητα η οποία δομείται βάση έμφυλων, φυλετικών και ταξικών χαρακτηριστικών. Ακόμη δημιούργησε δομές όπως ο αστικός λαχανόκηπος, το γυμναστήριο, το χαριστικό παζάρι, η βιβλιοθήκη και το βιβλιοπωλείο. Ανάμεσα στις δράσεις, ξεχωρίζουμε την κατασκευή υφασμάτινων μασκών, μέρος των οποίων είχαν διατεθεί και στο δημοτικό Γηροκομείο κατά τη διάρκεια της πανδημίας.

Αναγνωρίζουμε τον κοινωνικό ρόλο που επιτελεί το Γηροκομείο με τη χρόνια ελλιπή χρηματοδότηση, ειδικά σε μια περίοδο όπου οποιοδήποτε κοινωνικό αγαθό και κεκτημένο δέχεται επίθεση. Αυτοί που βάζουν εμπόδια στην εύρυθμη λειτουργία του δεν είμαστε εμείς αλλά η εκάστοτε δημοτική αρχή και η κυβέρνηση, που στους προϋπολογισμούς και τα οικονομικά πλάνα τους δεν περισσεύουν πόροι για οτιδήποτε μη ΄΄αναπτυξιακό΄΄. Οι περιπτώσεις που αναδεικνύουν αυτή την υποκρισία πολλές, με προεξέχουσες την εγκατάλειψη των δημόσιων συγκοινωνιών, την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και καταλήστευση της φύσης, την εξαθλίωση της δημόσιας υγείας, την υποστελέχωση υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης, και, το πρόσφατο παράδειγμα, την κατάσταση των φοιτητικών εστιών στην πόλη μας.

Στην ανακοίνωση του το γηροκομείο μιλάει για αξιοποίηση του ακινήτου αλλά κάποιες και κάποιοι σε αυτήν την πόλη δεν έχουμε κοντή μνήμη. Θυμόμαστε την κατάληψη του ΙΚΑ που εκκενώθηκε με «αναπτυξιακά πλάνα» για να παραμένει, χρόνια μετά, ένα οικόπεδο με μπάζα στο κέντρο της πόλης. Την εκκένωση της κατάληψης Palmares στην Τρίγωνη πλατεία, πάλι ιδιοκτησίας του γηροκομείου, και την εγκατάλειψη που ακολούθησε με αποτέλεσμα τη μετατροπή του κτηρίου και πάλι σε εστία μόλυνσης. Σημασία έχει τέλος να τονίσουμε, την εσπευσμένη εκκένωση της πρώτης κατάληψης Ντουγρού, από το κτήριο που βρίσκεται στη γωνία των οδών Ασκληπιού και Οικονόμου εξ Οικονόμων. Το κτήριο, που έσπευσαν όλες οι δυνάμεις του νόμου και της τάξης της πόλης να απελευθερώσουν από τους καταληψίες, αφέθηκε στην εγκατάλειψη και την αδιαφορία του ιδιόκτητη αλλά και της δημοτικής αρχής για χρόνια με αποτέλεσμα το θάνατο του φοιτητή πέρσι που συγκλόνισε την πόλη.

Δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας. Δεν σας ενδιαφέρει η αξιοποίηση των κτηρίων, δεν κόπτεστε για το γηροκομείο. Αυτό που σας ενοχλεί είναι οι ιδέες που γεννιούνται μέσα σε μια κατάληψη. Τα οράματα και προτάγματα του κόσμου του αγώνα που την πλαισιώνει, όπως περιγράφαμε στο πρώτο μας κείμενο: Δεν επιδιώκουμε το κέρδος και δεν ενδιαφερόμαστε για την ιδιοκτησία, προτάσσουμε την ισότητα και την αλληλεγγύη, απέναντι στην σύγχρονη λογική του «πατώ επί πτωμάτων». Είμαστε εδώ να αυτοδιαχειριστούμε τις ανησυχίες μας συλλογικά, όποιες και αν είναι αυτές, κοινωνικές, πολιτικές, καλλιτεχνικές. Δεν θέλουμε να πληρώνουμε για ρεύμα, νερό, στέγη, υγεία και παιδεία.

Και για να αντιμετωπίσετε αυτές τις ιδέες και να καταπνίξετε τις ανάσες ελευθερίας στρέφεστε στην αστυνομική και δικαστική καταστολή. Άγεστε και φέρεστε από τους μπάτσους και τα συνδικαλιστικά τους όργανα που ονειρεύονται τάξις και ηθική και έχουν ονειρώξεις με φοίνικες. Όργανα της «τάξης» που δεν διστάζουν να σπάσουν τα χέρια σε ανήλικα, να σύρουν στα δικαστήρια αγωνιστές που εναντιώνονταν σε πλειστηριασμούς, να τραμπουκίσουν νεολαίους που διασκεδάζουν εκτός των επιτρεπόμενων πλαισίων για να τους στείλουν σε δικαστήρια, που πρωτοτυπούν ανεβάζοντας τον πήχη της καταστολής κάθε έννοιας δικαίου, καταδικάζοντας τους σε 37 μήνες φυλάκισης! Δυστυχώς φαίνεται πως η Λάρισα είναι η πόλη επιλογής όπου οι δικαστικοί χτίζουν βιογραφικό καταθέτοντας περγαμηνές αυστηρότητας, όπως με την εφαρμογή του τρομονόμου σε ανήλικα τον Δεκέμβρη του 2008.

Την ίδια ώρα που υποθέσεις όπως η μη απόδοση των εισπραγμένων από την Energa και την Hellas Power, η αποφυλάκιση του Λιγνάδη, η μη απόδοση κατηγοριών στους επιχειρηματίες – βιαστές της Γεωργίας Μπ., η προστασία των μπάτσων-βιαστών του τμήματος της Ομόνοιας ή των μπάτσων στο Βόλο που εξευτέλισαν και χτύπησαν ανελέητα και σε δημόσια θέα τον Βασίλειο Μάγγο, είτε θάβονται είτε μπαίνουν στο αρχείο, προκαλώντας την κοινή γνώμη. Την οποία στη συνέχεια έρχονται να κατευνάσουν τα, πάντα στην υπηρεσία κράτους και κεφαλαίου, βρώμικα ΜΜΕ.

Και ενώ ισχύουν τα πιο πάνω και πολλά περισσότερα, έχουν το θράσος να χαρακτηρίζουν τις καταλήψεις άβατα και κέντρα ανομίας. Ε, ναι λοιπόν είναι, αν κέντρο ανομίας σημαίνει άρνηση υπακοής και προσαρμογής σε μια κοινωνία που ισχύει το δίκιο του ισχυρού, σε μια κοινωνία-φυλακή για τους πολλούς και από τα κάτω μέσα στην οποία: Επιθυμούμε τη σύνδεση και την κυκλοφορία των αγώνων, την έμπρακτη αλληλεγγύη, την δημιουργία νέων δομών αυτοοργάνωσης και θα συνεχίζουμε να σχηματίζουμε τέτοια σημεία αλληλεπίδρασης. Σημεία για κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών, αγώνες ενάντια στην καταστροφή της φύσης, την έμφυλη καταπίεση, την επιβολή πατριαρχικών προτύπων, αγώνες ενάντια σε κάθε φυλακή και στην ίδια την κοινωνία-φυλακή. Οι χώροι μας ναι, πάντα θα αποτελούν άβατα και αναχώματα σε σεξιστές, ρατσιστές και φασίστες.

Κλείνοντας θα ανανεώσουμε το ραντεβού μας στα άδεια σπίτια σε αυτή την πόλη και παντού.